Bu aralar kafam çok yoğun, çok yorgunum. Bu serüvenden vazgeçmedim ama biraz vites küçülttüm.
Dün apartmanımızın otoparkından bir anda karşımıza çıkan birine havlayıp atlamak istedi, hemen düzelttim ve devam ettirmek yerine beni dinledi. İlk hareket ne kadar olumsuz görünse de saldırganlıkta ısrarcılık yapmaması çok güzel bir şey. Bugün apartmandan çıkarken kapının önünde arabasıyla uğraşan biri vardı, ona da bir havladı, hemen uyardım, devam ettirmedi. Bu sefer ilk havlaması da daha sakindi. Yine bugün çamların arasındayken (zavallı Sabun’un mezar yeri) kendisinin bir anda karşısına çıkacak şekilde geçen insanlara doğru düzgün tepki bile vermedi. İlkine çok küçük havlayacak gibi yaptı, ben düzeltince devam ettirmedi, diğerini sadece izledi. Bu sırada “doğru davranışı” yaptıkça ödüllendiriyorum tabii. Yani adama havladığında hayır dediniz, bırak dediniz, sus dediniz ne diyorsanız işte, sustuğunda mamayı veriyorsunuz. Böyle bi şey.
Trafo tarafına aşağıdan gittik bu sefer, iyi ki öyle yapmışız yoksa hep bizim gittiğimiz yerde Pug’ını gezdiren kadını çok geç görecektik ve gereksiz bir gerginlik yaşanacaktı. Bu taraftan gelince kadını ve köpeğini ben gördüm, kadın bizi gördü, köpeği de sanırım bizi gördü. Desi’nin çok tuvaleti vardı, sanıyorum o köpeği fark etmedi, daha da iyi oldu. Birbirlerini göremeyecekleri bir noktada hızlıca işimizi gördük gittik, böylece eğer burnu o tuvalet telaşında o kokuyu alabildiyse etrafta köpek varken de sakin kalmayı biraz biraz öğrenme temeli gibi oldu. Alamadıysa da canı sağ olsun hepsini öğrenecek sonuçta 🙂
Bu süreçte Desi’yle ilişkimizin de çok daha iyiye gittiğini görüyorum. Gerçekten yönlendirme için bana bakıyor, benden hareket bekliyor. Büyüyüp çok güzel köpek olacak 🙂
İlkyaz
İlkyaz ve Can 