Bugün de bu serüvene ayırdığım vakit kısıtlıydı, yarım saat kadardı. Sokağımızın her tarafına tuvaletini yaptığı için burayı bölgesi sanan Desi, “bölgesi”ne giren insanlara havlama gibi bir saçmalığa başladı birkaç gündür. Bugün çıkarken planım bunu düzeltmekti. Sokağımıza çıktık fakat gelen giden yoktu ama çöpün etrafında sokak kedileri vardı (ve Desi’nin ilgisini çekiyorlardı, birkaç yazı önce de bu konuda yazmış olmalıyım bir ‘kedi kovalama’ isteği başladı). Bari dedim bunu düzelteyim. Çöp etrafındaki kediler Desi’nin rızkından nasiplendi, onlar mama yerken biz de uzaktan seyrettik ve uslu durdukça Desi’ye de mama verdim. Bir tane ufak kedi var, belli hayatla hiç tanışmamış, yanımda kocaman köpek var, daha mama vereyim diye dibimize geliyor. Psst diyorum gitmiyor. Yapacak bir şey yok, biz uzaklaştık evin önüne, otoparkta bekleyip uzaktan kedileri izliyoruz, Desi onlara gitmek istedikçe düzeltiyorum. Bir süre sonra gitmek istememeyi öğrendi gerçekten. Bu noktada bu yazıyı okuyan kişilerden biri de köpek sahibi ise Joel Beckman’ın adının artık geçmesi gerektiğini düşünüyorum. Kanalından birçok video bulabilirsiniz, metotları bizim gerçekten işimize yarıyor. Fakat kediler durur mu? Bu sefer otoparka geliyorlar, başta da korkusuz minik. Bunu yine bir fırsata çevirip, lafı çok uzatmadan, Desi’yi kedilerin etrafında dolanabilir ve atlamak istemez hâle getirdim. Bu, bu alıştırmanın ilk günüydü, tabii ki kusursuz değil ama bana verdiği sinyallere bayılıyorum. Öğrenmeye çok açık ve istekli bir köpek, özünde de iyi bir köpek. Doğru yönlendirme ile ergenliği atlattığında mükemmel bir köpek olacağını görebiliyor ve gurur/mutluluk karışımı bir hisle doluyorum.
Yani bugün otoparkımıza gelen, dibimize kadar giren kedilerin etrafından dolaştık. Win.
İlkyaz
İlkyaz ve Can 